Gustuko tokian, aldaparik ez!

Duela aste batzuk, USE unibertsitatera sartzeko ebaluazioa egin zen, bizitzako une garrantzitsu hori, non zure etorkizuna erabakitzen duzula uste duzun. Berdin du ideiak oso argi eduki edo ez; askotan inguruko iritziek gehiago baldintzatzen digute, batzuetan nahi dugun horrek ez duelako “ irtenbiderik”, eta etorkizun oparo bat eskainiko dizun zerbait ikasi behar dela gomendatzen dizute.

Baina zer da irtenbideak eskainiko dituen zerbait ikasteko kontu hori? Izugarri gustatzen zaizun eta asetzen dizun zerbaitetan lan egitea da, edo ekonomikoki estabilitatea bermatzen dizun lan bat izatea da? Egia esan, mundua nola dagoen ikusita, eta nire amamak esango zukeen moduan, bizitzaren erdia lanean igaro behar bada, izan dadila gustuko zerbaitetan, edo topa diezaiogun alde ona. Etorkizuna ez baitago bermaturik.

Gai hau buruan nuela, nire inguruko pertsonei inkesta labur bat egin nien, eta bi pertsona mota daudela konturatu naiz: lana bizitzeko beharrezko betebehar gisa ulertzen dutenak, eta horretaz gozatzeko asmorik ez dutenak; eta beren lanaren zaleak. Batzuek zortea izan zuten, gazteak zirenean beren hautaketan asmatu zutelako, eta beste batzuk, berriz, urteen poderioz beren pasioa deskubritzen joan dira, eta gaur egun ikasi zutenarekin zerikusirik ez duen zerbaitetan aritzen dira.

Gaur bigarren horiei buruz hitz egin nahi dut, unibertsitatea hasi eta bigarren urtean graduz aldatzea edota unibertsitatea lagatzea erabaki eta gustuko dutenari ekitea erabaki dutenei buruz, edo 50 urterekin berriro ere ikastea erabaki dutenei buruz, gustuko duten horretan lan egiteko. Segurtasun ekonomikoaren aldekoa baino, zoriontasun ez-materialaren eta asebetetze pertsonalaren aldeko apustua egin duten horiei buruz, alegia.

Norbaitek pentsatu du zein zaila izan daitekeen lanpostu egonkor bati uko egitea gustuko duzun horretan lan egiteagatik, askotan jakinda sozialki erotzat jo zaitzaketela? Lanaz hitz egiten dugunean, diruaz, posizioaz hitz egiten digute, lortutako lorpenez, eta LinkedInen erakusten dizkigute garaikur gisa. Baina benetan horrek zoriontsu egiten gaitu? Berriro ere emaitza maximizatzea besterik ez dugu bilatzen, gaztelerazko esaera zaharrak dioen bezala: esadazu zer uste duzun, eta esango dizut zer falta duzun.

Ez dakit etorkizunak zer ekarriko didan, baina badakit oraingoz zoriontsu egiten nauen horren bila jarraitu behar dudala, eta nahiago dudala huts egin, zer gertatuko ote zen pentsatzen bizitzea baino. Eta zu, ausartuko zara?