Inoiz baino konektatuago. Inoiz baino deskonektatuago!

Orain egun batzuk, oso pozik zegoen komertzial batek zera esan zidan: "Bezero bat ikustera joan naiz, eta esan dit asko pozten zela ni bertatik bertara ezagutzeaz. Egun hartatik, harremana aldatu egin da". Harrigarriena zera da: urtebete baino gehiago zeramatela elkarrekin lanean eta bezeroa autoan ordu erdira besterik ez zegoela. Baina, "ez zegoen joan beharrik".

Ez nuke kontraesanetan erori nahi, nik neuk duela urte batzuk artikulu bat idatzi bainuen bilera birtual batean konfiantza sor zitekeela azalduz, eta badakit, halaber, telefono bidezko arretan diharduten pertsonek, denborarekin, konfiantzazko harremanak sortzen dituztela inoiz ikusi ez dituzten bezeroekin.

Baina... ez al gara mugak gainditzen eta teknologiak ahalbidetzen digun guztiaz abusatzen ari, erosotasuna, denbora eta baliabideak aurrezteko? Ez al gara bezeroarekiko kontaktu fisikoa galtzen ari, bezeroarekin dugun harreman bakarra beti pantailen bidez izatea uzten?

"Ez al ditugu mugak gainditzen eta teknologiak ahalbidetzen digun guztiaz abusatzen ari, erosotasuna, denbora eta baliabideak aurrezteko?"

Datareportal etxeak 2022an egindako ikerketa baten arabera, ia zazpi ordu ematen ditugu egunean gailu digitaletara konektatuta: pantailei lotuta bizi gara! Baina jada ez da denbora kontua bakarrik, kalitate kontua ere bada: bilera birtual batean gaude, eta, hitz egiten diguten bitartean, posta elektronikoa berrikusten dugu edo WhatsAppa begiratzen. Ez gaude hemen, ez dago erabateko arretarik. Eta bai, nabaritzen da.

Fenomeno horrek gure bizitzako arlo guztiei eragiten die: liburu bat irakurtzen dugu eta irakurketa eteten dugu mugikorra begiratzeko; telesail bat ikusten dugu eta, aldi berean, Instagram konpultsiboki begiratzen dugu; familian afaltzen ari gara eta, edozein aukera dugunean, mugikorra sakelatik ateratzen dugu. Mikroestimuluek harrapatu egin gaituzte, eta prozesu horretan aurrean dugunarengan kontzentratzeko gaitasuna galdu dugu.

Paradoxa da inoiz ez garela egon hain konektatuta eta, aldi berean, hain deskonektatuta. N. Carr-ek, The Shallows liburuan, deskribatzen du nola ari den Interneta gure burmuinak birkonfiguratzen eta gure kontzentrazio-gaitasuna ahultzen: gure arreta "zatitu" egin da eta "erdizka bakarrik entzuteko" joera dugu.

Horrek, merkataritza-mundura eramanda, esan nahi du bezeroak, pertsonak, nekez hautemango duela gure aldetik entzute aktiborik eta enpatiarik.

Giza harremanak, pertsonarekiko benetako interesa eta kontaktu fisikoa aldarrikatu nahi ditut. Hasteko, bostekoa bezain hutsala dirudien keinu bat. Izan ere, Paul Zaken arabera, oxitozina askatzen du, "afektuaren hormona" deritzona, eta lankidetza eta hurbiltasuna bultzatzen ditu. Begietara begiratuz bostekoa ematea protokolo sozial bat baino gehiago da: gure nahiak adierazteko modua da.

"Begietara begira bostekoa ematea protokolo sozial bat baino gehiago da: gure asmoak adierazteko modu bat da"

Horrez gain, aurrez aurreko elkartze batean, edukiaz haraindiko ñabardura ugari hauteman ditzakegu: A. Mehrabian antropologoak bere arau ospetsuan berretsi zuen: komunikazio-inpaktuaren %7 baino ez dator hitzetatik; %38 ahots-tonutik dator, eta %55 hitzik gabeko komunikaziotik. Pantailetara mugatzen bagara, informazio fin horren zatirik handiena galduko dugu.

Bezeroekin kalitatezko denbora aldarrikatzea ez da mundu analogikoarekiko nostalgia erromantikoa, behar estrategikoa baizik. Kontua ez da teknologiari uko egitea, bizitza asko errazten baitigu, baizik eta bere lekuan jartzea. Eraginkortasunak ez luke sakontasunaren kaltetan joan behar: ChatGPT oso aliatu ona izan daiteke, baina ez luke lagun bat ordezkatu behar.

Bezeroei kalitatezko denbora eskaintzearen aldeko apustua egiten duten enpresek —eta pertsonek— harreman sendoagoak, iraunkorragoak eta, batez ere, gizatiarragoak eraikiko dituzte. Izan ere, azkenean, mundu azkar eta digitalizatu baten erdian, gehien eskertzen duguna da norbaitek gu entzutea eta haien arreta eskaintzea.

Artikulu hau VIA Empresa hedabiderako idatzi da, eta bertatik itzuli eta egokitu da.