1965ean Ian McLeod Erresuma Batuko Finantza ministroak sortutako terminoa da, stagflation hitza erabili zuena Erresuma Batuko Parlamentuaren aurrean emandako hitzaldi batean. Termino hori inflazio neurrigabe baten eta atzeraldi ekonomikoaren agertoki baten konbinazioa da (ekonomia atzeraldi teknikoan sartzen da, Nazioarteko Diru Funtsaren arabera BPG nazionala bi hiruhilekotan jarraian jaitsi ondoren).
Ekonomiarako konbinazio arriskutsuenetako bat da; izan ere, bi elementuek merkatua desitxuratzen dute, eta geldialdi ekonomikoari aurre egiteko talka-terapiak bigarren mailako ondorio gisa inflazioaren hazkundea du.
Horrela, kontsumoa sustatzeko eta atzeralditik ateratzeko, hedapen fiskalean eta monetarioan oinarritutako terapiak behar dira, eta neurri horiek, aldi berean, inflazio handiagoa sortzen dute, eta hori azkenean zirkulu lehergarri bihurtzen da banku Zentralek diruaren prezioa igotzea dakarrelako, eta horrek Zor Publiko estratosferikoa duten herrialde kontaezinen itolarri ekonomikoa eragingo du.
Zor hori estatuen aurrekontu-orekaren doktrina ekonomikoaren ordez defizit endemikoarena jartzearen emaitza izango litzateke (etxeko ekonomiek, eta enpresa eta erakunde publiko eta pribatuek mimetismoz hartu zuten praktika hori), eta horrek aurrezkiaren kultura desagertzen, zorpetze kronikoa lortzen eta Kanpo Finantzaketarekiko mendekotasun handiegia sortzen lagundu du.
Horrek, petrolio gordinaren eta energetikoaren prezioen hazkunde estratosferikoarekin batera, beheranzko politikak hartzera behartuko ditu herrialdeak, eta, horren ondoren, munduko merkataritza uzkurtuko da.
Politika horiek globalizazio ekonomikoaren kitapena eragingo dute, eta albo-ondorio hauek izango dituzte: masa-turismoaren amaiera, deslokalizatutako enpresen itzulera eta ekonomia zirkularraren eta ECO etiketako produktuen tronuratzea eta azkenean, konpartimentu ekonomiko estankoetara itzuliko dira hurrengo bosturtekoaren horizontean.